O konferencji
Narodziny kapitalizmu wolnokonkurencyjnego datowane są na XVIII wiek i stanowią następstwo rewolucji przemysłowej. Pierwotnie nadrzędny cel gospodarki kapitalistycznej wyrażany był pojęciem wzrostu gospodarczego, rozumianego jako nieustanne powiększanie zdolności wytwórczych i konsumpcji. Towarzyszące wzrostowi gospodarczemu liczne zjawiska negatywne występujące w wymiarach ekonomicznym, społecznym oraz ekologicznym traktowane były jako koszty konieczne do poniesienia, koszty ponoszone w imię racjonalności działania. Paradygmaty stanowiące fundament gospodarki wolnokonkurencyjnej uległy zachwianiu wraz z dostrzeżeniem ograniczoności zasobów. Stanowiące podstawę wzrostu gospodarczego i rozwoju zasoby naturalne w bliższej, bądź dłuższej perspektywie ulegną ostatecznemu wyczerpaniu. Wzrost gospodarczy i rozwój nie mogą być zatem procesami nieograniczonymi w czasie. W konsekwencji ograniczoność zasobów wymusiła odrzucenie dotychczasowego systemu wartości i zainicjowała proces formowania się gospodarki przyszłości (gospodarki postkapitalistycznej). W ramach licznych koncepcji gospodarki postkapitalistycznej, wyrażające nowe spojrzenie na proces gospodarowania, wyróżnić można na podejścia kontestujące ideę nieustającego wzrostu gospodarczego oraz antycypujące ideę nieustającego wzrostu gospodarczego, niemniej nadające jej całkowicie nowy wymiar.
W ramach Konferencji EKON ”CIRCULAR ECONOMY - GOSPODARKA PRZYSZŁOŚCI” przedmiotem naszego szczególnego zainteresowania będzie koncepcja gospodarki niskoemisyjnej i zasobooszczędnej, będącej wyzwaniem przed jakim staje Unia Europejska oraz inne kraje naszego regionu. Dalszy wzrost gospodarczy, zwłaszcza w dłuższej perspektywie, nie może opierać się głównie na nieograniczonej konsumpcji, powodującej bezpowrotne wyczerpywanie się zasobów pierwotnych oraz stanowiącej zagrożenie dla bogactwa przyrodniczego. Pojawia się więc imperatyw oparcia wzrostu gospodarczego na fundamencie działań proekologicznych, zmierzających do budowy gospodarki niskoemisyjnej i zasobooszczędnej. Należy całkowicie zmienić obowiązujący w gospodarce i procesach społecznych paradygmat nieograniczoności dostępu do zasobów, na rzecz paradygmatu racjonalizacji ich wykorzystania oraz domykania obiegów, na wszystkich etapach ich gospodarczego zastosowania.
Stawia to przed nauką zadanie ukierunkowania procesów innowacyjnych na nowe cele, a przed praktyką zadanie twórczego wykorzystania tych innowacji. Aktywność w obu tych obszarach może i powinna dać potężny impuls do wzrostu gospodarczego, rozumianego jednak nie jako cel, ale narzędzie rozumnego korzystania z posiadanych zasobów.
